Πω, πωωωωωωωωωωωωω τι σας έχω; Λοιπόν, λοιπόν… Είμαι πολύ ενθουσιασμένη γι’ αυτή την ιστορία γιατί είναι σε συνεργασία με τον Χρήστο από τους Γλαρόλυκους και ξεκίνησε ως παιχνίδι το οποίο έχει ως εξής:
Γράφει μία παράγραφο ο ένας κι αφήνει τον άλλον να γράψει την επόμενη δημιουργώντας μια ιστορία που κανείς μας δεν ξέρει πού θα καταλήξει παρά μόνο όταν φτάσει στο τέλος της.
Αυτή είναι η πρώτη μας «κοινή» ιστορία λοιπόν (κι ελπίζω όχι η τελευταία). Enjoy!
Η σελίδα 121 λέξεις, έκανε πρόσφατα έναν διαγωνισμό με θέμα τον απαγορευμένο έρωτα. Κι επειδή το μυαλό μου αυτόν τον καιρό είναι παντού και πουθενά, έγραψα το κείμενο αλλά δεν το έστειλα ποτέ… Το ανεβάζω λοιπόν εδώ κι ελπίζω να σας αρέσει. Χαζολογήστε και την παραπάνω σελίδα, έχει όμορφα πραγματάκια.
Συνεχίζουμε τις ιστορίες με μουσική! Να τονίσω για ακόμη μια φορά πως είναι τελείως διαφορετική «εμπειρία» εάν ακούτε το κομμάτι όσο διαβάζετε. Ειδικά για το παρακάτω κείμενο, νομίζω πως είναι σημαντικό. Δίνει άλλη αίσθηση…
Αν σας αρέσουν τα κομμάτια, περάστε κι από την σελίδα του φίλου μας του Χρήστου από τους Γλαρόλυκους και πείτε ένα γεια, δείτε τα υπέροχα κείμενά του (γιατί ναι, τρομάρα του, έχει ταλέντο σε διάφορους τομείς ο σκασμένος, μην αφήσει κάτι για τους υπόλοιπους.. :P) και γενικά πλοηγηθείτε και δεν θα χάσετε.
Εγώ θα πω απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ που μου εμπιστεύεται την μουσική του για να συνοδεύει τις ιστορίες που μ’ εμπνέει να γράψω. Thank you φίλε. 😉
