Όταν δεν έχεις έμπνευση (ή χρόνο για να γράψεις), ψαχουλεύεις στα παλιά. Ένα αρκετά παλιό κείμενο λοιπόν, που δεν ξέρω καν αν είχε βγει ποτέ προς τα έξω. Μάλλον ήρθε η ώρα να πετάξει τις αράχνες από πάνω του.
—
Κι αν σου έλεγα πως σε αγαπάω;
Κι αν σου έλεγα πως μόνο εσένα ονειρεύομαι τα βράδια;
Κι αν δεν ακολουθούσα τον ασφαλή δρόμο;
Κι αν δεν φοβόμουν;
Κι αν με ακολουθούσες στα όνειρα;
Κι αν με έκανες να αισθανθώ και πάλι ζωντανή;
Κι αν ερωτευόμουν μετά από τόσα χρόνια;
Κι αν τολμούσα;
Μα κι αν σε έχανα;
Κι αν όλα καταστρέφονταν;
Κι αν στο τέλος έμενα πάλι μόνη;
Κι αν φοβόμουν;
Κι αν δεν έκανα ούτε ένα βήμα μπροστά;
Κι αν έμενα στην σταθερότητα μου;
Κι αν δεν γινόταν τίποτα να ταράξει τα ήσυχα κι ανιαρά νερά μου;
Κι αν δεν τολμούσα;
Και αν…
Κανελλία 